SRBIJI JE CILJ DA CRNA GORA BUDE TERITORİJA A NE DRŽAVA…

Politika zvanične Podgorice se usaglašava sa interesima Beograda i Banjaluke i u ta dva centra se pišu njeni zakoni. Mimo protokola predviđenoga za pośete stranih državnika i visokih dužnosnika, pohode je beogradski patrijarh Porfirije, banjalučki predśednik Dodik i srpski Vučić, jasno nam stavljajući na znanje da Crnu Goru kao državu drže privremenim rješenjem. Konačni rezultat takve politike je uvijek aneksija…

Proces preoblikovanja Crne Gore iz države u teritoriju direktno je proporcionalan broju odrođenih Crnogoraca. U mjeri u kojoj se Crnogorci, po bilo kom osnovu, prirode srpskom nacionalnom korpusu i vežu za Srbiju ili naprave politički otklon od Crne Gore ka Srbiji, u istoj se umanjuju suverena prava koje crnogorska država vrši na državnoj teritoriji. Taj proces je uzeo toliko maha da nam je država već postala teritorija, kolonijalnoga statusa.

Što misle o donedavnoj crnogorskoj opoziciji a današnjim vlastima objavili su zvanično odmah nakon izbora 2020. godine, u jednoj emisiji na TV Hepy.

Voditelj Milomir Marić, svome gostu, izvjesnom visokom funkcioneru BIA, kazao je da ga je u vrijeme predizbornih litija javnost oglasila šefom špijuna u Crnoj Gori. A on mu je odgovorio: ,,Ja nijesam špijun nego obavještajac. Obavještajci rade za svoju zemlju, a špijuni protiv svoje zemlje“. Tako je javno i zvanično cijelu nekadašnju opoziciju i skoro svu današnju vlast oglasio špijunima.

O njoj zvanični Beograd očito misli isto što i nekadašnji ruski obavještajac, a današnji predśednik Rusije, Putin, o Rusu Skripalju, otrovanom u Londonu, koji je špijunirao u korist Britanije. Na pitanje novinara u vezi njegovoga trovanja, odgovorio je: ,,Pih, špijun“…

Preoblikovanje crnogorskoga identiteta i odrođavanje Crnogoraca direktno je zavisno od političkoga, kulturnoga, obrazovnoga, naučnoga i duhovnoga uticaja Beograda. Iz te metropole posljednje tri decenije modelovan je crnogorski identitet. U to se zvanična Podgorica nije miješala, sem nešto u oblasti obrazovanja – napisala je pristojne udžbenike za osnovne i srednje škole.

Razmjera toga problema je bila svjesna i evropska diplomatija, koja je i zvanično i nezvanično upozoravala crnogorske vlasti i inteligenciju, da povedu računa o identitetu…

Na popisu iz 1991. godine, u ukupnom broju stanovništva, Crnogoraca je bilo 61,86% da bi 2011. pali na 44,98%. Srba je 1991. godine bilo 9,34%, a 2011. ih je- 28,73%.

Između ta dva popisa broj Crnogoraca se smanjio za 16,88%, broj Srba uvećao za nešto malo više nego 3 puta. Ovi pokazatelji optužuju adrese koje su u posljednje tri decenije u opisu posla imale brigu o crnogorskom državnom i nacionalnom identitetu, da o tom poslu niti su vodili brigu niti su se u njega razumjeli.

Prepušten je bio savjetnicima koji su pogrešno savjetovali vlasti, vodeći računa o sopstvenoj kesi. Zato su mizerni doprinosi nekih javnih djelatnika nacionalnoj emancipaciji i državnoj nezavisnosti više vrednovani od cijele Crnogorske crkve. Za njih su se razmišljanja o identitetu i sam identitet završavali s himnom i zastavom.

Državni i nacionalni identitet ima više dimenzija. Za nas su najvažnije: etnološka koja se tiče materijalnoga i duhovnoga nasljeđa, odnosno kulture, religijska, povjesna, obrazovna, jezička, muzička, arhitektonska i spomenička. Nikada ne treba zaboraviti ni smisao jedne rimske poslovice za identitet koji se vezuje za domovinu, da je ona tamo đe je čovjeku lijepo.

Sigurno nije prelijepo u zemlji čija administracija prezire njene najbolje sinove na kojima počiva. Umjesto da osnaži crnogorski identitet, koji je direktno proporcionalan suverenitetu i dostojanstvu zemlje, lukrativnim poslovima osnažila je srpski.

Tako je snažeći srpski identitet indirektno dobro pomogla svojevremenu pobunu protiv ustavnoga poretka, predvođenu Srpskom crkvom, kojoj su tepali litije. Na opštu štetu, pobuna je u njenu korist dobila razrješenje na avgustovskim izborima 2020. godine, i može nas koštati države…

Pokretna crkvena kulturna baština od nacionalnog značaja izuzeta je i pohranjena u Muzeju i depoima Srpske crkve u Beogradu. Dok se kultura većine i dijela elite očituje oduševljenjem najnižim vrijednostima i strastima, koje se raspiruju posredstvom 120 beogradskih medija koji se emituju u Crnoj Gori. Posebno posredstvom dvije televizije: Hepy i Pink…

Ne ośećaju se komotno u crnogorskom, pa su prihvatili, ne srpski, nego beogradski jezički identitet. Dok nazivi mnogih kafića i preduzeća sa Crnom Gorom nemaju dodira. Svaki pristojan građanin pocrveni od stida kad prođe pored njihovih natpisa.

Vlasnici im se očito stide pripadnosti crnogorskome prostoru i narodu. Stoga dominiraju nazivi firmi po nekim ozloglašenim italijanskim pokrajinama, ili su izvedeni iz italijanskog i engleskog jezika. To je posljedica stogodišnje jezičke prakse iz Beograda, koja je jezički kolonizirala Crnu Goru, indirektno napadajući crnogorski i mnogima nametnula srpski jezički identitet.

Beogradski turbofolk elementi u muzici, filmu i jeziku modelovali su savremeni crnogorski muzički identitet. Većina stanovništva, posebno seosko obrazovano i poluobrazovano, identifikovalo se sa turbofolk muzikom, pravoslavnom crkvom i seoskom tradicijom proslave Ilindana na planinama i seoskih okupljanja, koji su pod patronatom Beograda i Srpske crkve.

Zato se ne treba čuditi onoj crnogorskoj omladini koja sa prethodnima ne dijeli iste vrijednosti, koja usred Podgorice, u patriotskoj ekstazi, pjeva domoljubne pjesme Marka Perkovića Tompsona i Miroslava Škora, jer nema svojih.

Napadnuti su nam svi objekti od nacionalnog značaja– crkve, manastiri i pomoćni objekti. To je namjerni zločin promjene graditeljskih i estetskih osobina, estetskom unifikacijom širokih prostora od Dunava do Jadrana, pseudovizantijskim vrijednostima s ciljem poništavanja naše osobene graditeljske baštine, brisanja pamćenja i odrođavanja naroda…

Urbano jezgro Stare varoši je devastirano, ali u njemu prkosno, u obliku spomenika, stoluje svetosavski agent Stefan Nemanja, na pragu novoosnovanoga beogradskoga manastira čiji je patron. Važan podgorički topos, koji je povezivao generacije Podgoričana s gradom i njegovom poviješću, Sokolski dom (kino Kultura), srušile su siledžije koje će po tome ostati poznate…

Na kraju, ovim kratkim tekstom mogao samo samo da načnem problem identiteta i dotaknem se nekih njegovih manifestacija i dimenzija, da bih javnost upozorio na njihov smisao i posljedice za budućnost Crne Gore.

Moramo radikalno da promijenimo naš odnos prema crnogorskom identitetu i djelujemo na njegovo snaženje, jer se u protivnom ni nama ni Crnoj Gori ne piše dobro. Bez Crnogoraca Crna Gora nema smisla da postoji kao država, a umjesto naroda Crnogorci će postat njeni stanovnici.

Međutim, naša spremnost da branimo slobodu, pravo da budemo Crnogorci u Crnoj Gori i baštinimo njene autentične jezičke, graditeljske, duhovne, tradicijske i kulturne vrijednosti, ne zavisi od veličine sile koja nam prijeti, nego od naših najvećih svetinja koje branimo i našeg odgovora. Napadnute su i branićemo ih.

autor: Stevo Vučinić

izvor: pobjeda.me